இந்திய இராணுவத்திற்கு பெரும் தலையிடியை தரும் ‘Two-Front War’

இந்த ‘Two-Front War’ என்பது என்ன?, அதன் பரிமாணங்கள் என்ன?, இதில் பொதிந்திருக்கும் புவிசார் அரசியல் நகர்வுகள், போரியல் நகர்வுகள் என்னென்ன? என்பதை சிறிது ஆழமாக விளக்க முனைவதே இந்த பதிவு.

இந்த ‘Two-Front War’ பற்றி உங்களுக்கு விளக்குவதற்காக, இரண்டு கட்டுரைகளை இந்த பதிவு நெடுக பயன்படுத்தியிருக்கிறேன்.

முதலாவது முன்னாள் இந்திய இராணுவ அதிகாரியும் தற்போதைய விரிவுரையாளருமான Sushant Singh எழுதிய ‘Can India transcend its Two-Front challenge?’ எனும் கட்டுரை.

இரண்டாவது Former army chief, Gen. (ret.)  N. C. Vij எழுதிய ‘Defending the Land Frontiers’ கட்டுரை. 

(General Nirmal Chander Vij PVSM, UYSM, AVSM was the 21st Chief of Army Staff of the Indian Army . He held the office from 1 Jan 2003 to 31 Jan 2005)

இது ‘Two-Front War: What Does it Imply?’ எனும் கட்டுரை தொகுதியின் ஒரு பகுதியாகும். இதற்கான இணைப்பு கீழே.

Two-Front War: What Does it Imply?

 •  Two-Front War என்பது என்ன?

மிக சுருக்கமாக சொன்னால், இந்தியா ‘ஒரே நேரத்தில்’ சீனாவுடனும், பாகிஸ்தானுடனும் போரிடவேண்டிய நெருக்கடிக்குள் உட்படுமாயின் அந்த நிலைதான் Two-Front War.

• இந்த ‘Two - Front War’ என்ற நிலை உண்மையில் நடக்கும் வாய்ப்பிருக்கிறதா?    

“For more than five decades, the Indian military has feared one thing above all else — a two-front war with China and Pakistan. 

By leveraging its size, military strength, and eventually its nuclear arsenal, New Delhi believed it could deter or manage a conflict with either one of its nuclear-armed neighbors individually. 

But a collaborative threat from both adversaries would overstretch India’s resources and pose a formidable challenge.”

Sushant Singh இனுடைய கட்டுரை மேலேயுள்ள பந்தியோடுதான் தொடங்குகிறது.

அதாவது இந்த ‘மிக நெருக்கடியான நிலை’ என்றாவது ஒரு நாள் நிகழும் என்பதை கடந்த 50 ஆண்டுகளாகவே இந்தியா உணர்ந்து வைத்திருப்பதாக குறிப்பிடுகிறார்.

ஆனால் கடந்த 20 வருடங்களாகத்தான், இந்த ‘Two - Front War’ எனும் சொல்லாடல் இந்திய இராணுவ திட்டமிடலாளர்கள்,  கொள்கை வகுப்பாளர்களால் அடிக்கடி பயன்படுத்தப்பட்டு வருகிறது.

• இனி Two - Front War இன் சாத்தியம்

Two - Front War என்பது சீனாவும் பாகிஸ்தானும் ஒரே நேரத்தில் இந்தியாவுடன் போர் புரியும் நிலை என மேலே குறிப்பிட்டேன்.

சீனாவும் பாகிஸ்தானும் ஒரே நேரத்தில் போர் புரியும் வாய்ப்பு இருக்கிறதா? 

இதில் ஒரு சூட்சுமம் இருக்கிறது.

இந்திய-சீனா போர் நடந்தால், பாகிஸ்தானும் போரில் இறங்கும். Two - Front War சாத்தியம் நிச்சயம் உண்டு.

இந்திய- பாகிஸ்தான் போர் நடந்தால், சீனா நேரடியாக களத்தில் இறங்காது. Two - Front War சாத்தியம் இல்லை.

குழப்புகிறதா?

இதை சிறு சிறு பகுதியாக உடைத்தே விளக்குகிறேன்.

• இந்தியா பாகிஸ்தானுடன் போர் நடத்த வேண்டியிருந்தால் சீனாவின் நிலைப்பாடு எத்தகையதாக இருக்கும்?

சீனா நேரடியாக களத்தில் இறங்காது. 

ஆனால் இந்திய-பாகிஸ்தான் போர் நடக்கக்கூடிய களமான western theater இல், இந்தியா அதனது இராணுவ வளங்களை குவிப்பதை தடுக்கும் வகையில் சீனா northern & eastern sector இல் ‘வெறுமனே’ தனது படைகளை குவிக்கும் (deployment).

இதனால் இந்தியா northern & eastern sector களில் சீனாவின் deployment இற்கு எதிர் நகர்வாக ஒரு பெரும் இராணுவ வளத்தை நிறுத்தவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் உருவாகும். 

அதேநேரம் சீனா நேரடியாக களத்தில் குதிக்காவிட்டாலும், பாகிஸ்தானிற்கு தேவையான logistics, இராணுவ வளங்களை தரும் உதவிகளை செய்யும். 

 • இந்திய-பாகிஸ்தான் போரில், ஏன் சீனா நேரடியாக களத்தில் குதிக்காது?

ஏனெனின் சீனாவின் strategic interest என்பது மிக பெரியது. உலகளாவியது. அது தனக்கென global ambitions களை கொண்டிருக்கிறது. 

இன்றைய உலக ஒழுங்கு முற்று முழுதாக அமெரிக்க தலைமையிலான மேற்குலக நாடுகளால் வழிநடத்தப்படுவதை சீனா விரும்பவில்லை. அதை படிப்படியாக மாற்ற முயல்கிறது. 

சீனாவிற்கு இந்தியா மட்டுமே இலக்கு அல்ல. இந்தியா என்பது சீனாவின் global ambitions இற்கான தடை கற்களில் ஒன்று. 

காரணம் சீனாவை முடக்குவதற்கான அமெரிக்காவின் containment strategy களில் இந்தியா முக்கிய பங்குதாரராக இருக்கிறது. அதனால் இந்தியா என்பது சீனாவின் நலனுக்கு எதிரான தடை கற்களில் ஒன்று. இந்தியா மட்டுமே அல்ல.

அதனால்தான் சீனாவின் strategic interest என்பது மிக பெரியது என குறிப்பிட்டேன்.

இந்த காரணத்தினால் பாகிஸ்தான் இந்தியாவுடன் போரில் ஈடுபட்டால், சீனா நேரடியாக களத்தில் குதிக்காது. அதேநேரம் மேலே குறிப்பிட்டதுபோல western theatre இல் இந்திய இராணுவம் பாகிஸ்தானுக்கு எதிராக அதனது முழு வளங்களையும் குவிப்பதை தடுக்கும் வகையில், northern & eastern sector சீனா அதனது deployment களை செய்யும்.

• ஆனால் இந்தியா சீனாவுடன் போர் நடத்த வேண்டியிருந்தால், பாகிஸ்தானின் நிலைப்பாடு எத்தகையதாக இருக்கும்?

இங்குதான் Two-Front War இற்கான சாத்தியம் அதிகம் உள்ளது.

இந்திய-சீன போர் நடந்தால், பாகிஸ்தான் உடனடியாக western theatre இல் போரை ஆரம்பிக்கும்.

காரணம் northern & eastern theatre இல் சீனாவிற்கு எதிராக இந்தியா அதனது பெருமளவிலான இராணுவ வளங்களை குவிக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் உருவாகும். 

அப்படி குவிக்கும்போது western theatre இல் பாகிஸ்தான் எதிர்கொள்ள வேண்டிய இந்திய இராணுவத்தின் எண்ணிக்கை,வளங்கள் பெருமளவு குறைந்துவிடும்.

வழமையாக பாகிஸ்தானிற்கு எதிராக இந்தியா  numerical superiority ஐ வைத்திருக்கிறது. இந்த அனுகூலத்தை இந்தியா இழப்பது, western theatre இல் பாகிஸ்தானுக்கு பெரும் சாதகம்.

• பாகிஸ்தானால் காஷ்மீரில் உருவாக்கக்கூடிய ‘Half-Front’

இதுவரை Two -Front War என்பதே பதிவின் மையப்புள்ளி. 

அதன்படி இந்திய-சீனா போர் நடந்தால், பாகிஸ்தானும் போர் களத்தில் குதிக்கும். அப்போது Two -Front War உருவாகும் சாத்தியம் இருக்கிறது என்பதையும் பார்த்தோம்.

ஆனால் பாகிஸ்தான் மேலதிகமாக ‘Half-Front’ இனை காஷ்மீரில் உருவாக்கும் என இந்திய இராணுவம் மதிப்பிடுகிறது.

அதாவது Two -Front War இலிருந்து Two-and-a-Half Front ஆக மாறும்.

அது என்ன மேலதிகமான Half-Front?

காஷ்மீரில் இருக்கும் தனக்கு சார்பான சகல insurgency இயக்கங்களையும் வைத்து அந்த Half-Front நிலையை உருவாக்கும். அப்படியான நிலை வரும்போது இதை கட்டுப்படுத்த இந்திய இராணுவம் மேலும் சில இராணுவ வளங்களை காஷ்மீரில் நிறுத்த வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு உள்ளாகும் என்பது பாகிஸ்தானின் கணக்கு.

இந்த பகுதியை Former army chief, Gen. (ret.)  N. C. Vij பின்வருமாறு கூறுகிறார்.

“It is widely assessed that collusion between China and Pakistan adds another serious dimension to their capability enhancement. 

It is also assessed that if there is a war-like situation between India and Pakistan, China is unlikely to intervene directly. 

However, it may carry out some deployments to tie down the Indian troops in the Northern and Eastern Sectors as it has done earlier. 

If there was to be a war between China and India, Pakistan would almost definitely activate the Western borders with a view to try and seize Kashmir, as Indian troops would be reduced to less than half the normal deployment opposite Pakistan. 

There will be very little possibility of switching troops and resources from one front to another in case of a war on two fronts.”

•Additional ‘Half-Front’ 

Kashmir  Pakistan has been able to create a tense security environment, with radicalisation in the valley, a limited civil unrest and a situation of hybrid conf lict there. 

India has, therefore, to continue to stabilise the situation in J&K through a combination of military domination and good governance. This necessitates heavy commitment of troops and, hence, can be termed as ‘Half Front’. 

ஆனால் இந்த ‘Half Front’ இற்கு இராணுவ வளங்களை ஒதுக்காமல் , Central Reserve Police Force (CRPF) ஐ காஷ்மீரிற்கு ஒதுக்கி insurgents களை சமாளிக்க முடியும் என சில இந்திய இராணுவ அதிகாரிகள் மதிப்பிடுகிறார்கள். ஆனால் இப்படியான ‘Half Front’ ஒன்று உருவாகும் என்பதை அனைவரும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்.

சரி.

இதுவரை Two -Front War என்றால் என்ன என்பதை விளக்கியிருந்தேன்.

அது எத்தகைய சூழ்நிலையில் உருவாகக்கூடிய சாத்தியம் இருக்கிறது என்பதையும் விளக்கியிருந்தேன்.

இனி ஏன் Two -Front War என்பது இந்திய இராணுவத்திற்கு பெரும் சவாலானதாக கருதப்படுகிறது என்பதை விளக்குகிறேன்.

•  எதனால் Two -Front War என்பது இந்திய இராணுவத்திற்கு மிக சவாலானதாக மாறுகிறது?

மிக சுருக்கமாக சொல்வதானால், பிரதான காரணங்களாக கீழ்வருவனவற்றை சொல்லமுடியும்.

முதலாவதாக புவியியல்ரீதியாக பெரும் இடைவெளி இருக்கும் இரண்டு theater களுக்கு மாற்றி மாற்றி இராணுவ வளங்களை ஒதுக்குவது என்பது எளிதானதல்ல.

பாகிஸ்தானிற்கு எதிராக eastern theater. சீனாவிற்கு எதிராக northern & eastern theaters.

இரண்டாவது இந்தியா அதனது இராணுவ வளங்களை இரண்டு theater களுக்கும் ஒதுக்கும்போது, போர் களத்தின் தேவையை விட இந்தியாவின் கைவசம் இருக்கும் இராணுவ வளங்கள் பற்றாக்குறையாக இருக்கிறது.அதாவது போதுமானதாக இல்லை.

இதை Former army chief, Gen. (ret.)  N. C. Vij பின்வருமாறு விவரிக்கிறார்.

“Vast geographical separation also precludes rapid movement of large quantum of troops from one sector to another, not only for the Army but also for  the Air Force. This will result in separation of forces: a major disadvantage for India. 

Navy of course will have to be divided into the Arabian Sea and the Bay of Bengal.

A war on two fronts will also result in much higher degree of  ammunition consumption and thus much higher stocks of ammunition and spares need to be available from ‘ab initio’. “

• முதலாவது காரணமான புவியியல்ரீதியான பெரும் இடைவெளியை பற்றி நான் பெரிதாக விளக்க தேவையில்லை. உங்களால் புரிந்து கொள்ளமுடியும் என நினைக்கிறேன்.

“The reality is that a vast geographical separation between the two theaters rules out the rapid movement of a large quantum of troops from one sector to another, which would result in separation of forces. This would impose a major limitation on India, which would be made worse by an intractable Kashmir insurgency.”

• இரண்டாவது காரணத்தை விளக்குகிறேன்.

Former army chief, Gen. (ret.)  N. C. Vij  வார்த்தைகளில்.

“The only political direction to the Armed Forces in existence is Raksha Mantri’s operational Directive of 2009.  

It is now dated and hence needs to be revised. 

It lays down that, ‘We should be prepared to fight on both fronts simultaneously a war at 30 days (intense) and 60 days (normal) rates. “

அதாவது இந்திய இராணுவம் தனது இராணுவ வளங்களுக்கான தயார்படுத்தல் அளவுக்கு operational Directive of 2009 இனைத்தான் பின்பற்றுகிறது.

• Operational Directive of 2009 என்ன கூறுகிறது?

“We should be prepared to fight on both fronts simultaneously a war at 30 days (intense) and 60 days (normal) rates”

ஒரே நேரத்தில் (simultaneously) இரண்டு Front களிலும், 30 நாட்களுக்கு intense rate இலும் 60 நாட்களுக்கு normal rates இலும் போர் புரிவதற்கான இராணுவ வள தயார்படுத்தலுடன் இந்திய இராணுவம் இருக்கவேண்டும் என்று கூறுகிறது.

இந்த ‘போர் தயார் நிலை’ ஆயுதங்களின் அளவு War wastage reserves (WWR) என அழைக்கப்படும்.

War wastage reserves (WWR) are collections of military material held in reserve in case of war. This includes bullets and other form of ammunition, as well as equipment, weapons and fuel.

• Intense rates and normal rates

இது போர்களில் பயன்படுத்த வேண்டிய ஆயுதங்களின் அளவை வரையறுக்கிறது.

Intense rate இல் பயன்படுத்தப்படும் ஆயுதங்களின் அளவு என்பது normal rates இல் பயன்படுத்தப்படும் ஆயுதங்களின் அளவை விட மூன்று மடங்கு அதிகமாகும்.

The intense and normal rates refer to rate of expenditure of ammunition when engaged in warfighting (calculated on the basis of estimates, previous war data of expenditure, and technical specifications), with intense rates consuming three times the quantity of normal rates.

சுருக்கமாக சொல்வதானால் operational Directive of 2009 இன்படி தயார்படுத்தலுக்கான அளவு பின்வருமாறு.

ஒரே நேரத்தில் இரண்டு Front களிலும்,

30 நாட்கள் - intense rate 

60 நாட்கள் - normal rates

• சரி. இந்தியா இந்த தயார்படுத்தலுடன் இருக்கிறதா?

“Reports by India’s constitutionally mandated auditor have  highlighted that stocks of 55 percent types of ammunition were below the “minimum acceptable risk level” meant to last 20 days of warfighting. More alarmingly, stocks of 40 percent types of ammunition were not sufficient for even 10 days of intense warfighting.”

Comptroller and Auditor General of India (CAG) அறிக்கையின்படி, 55% ஆயுதங்கள் 20 நாட்கள் போருக்கு மட்டுமே போதுமானது. 40% ஆயுதங்கள் 10 நாட்கள் போருக்கு மட்டுமே போதுமானது.

இந்திய விமானப்படையின் நிலையை Sushant Singh இன் கட்டுரை பின்வருமாறு விவரிக்கின்றது.

“However, the most pressing problem facing the Indian air force is not just the age of its fleet, but its size. 

The then-Air Force Chief B. S. Dhanoa said in 2017 that 42 squadrons “is the minimum strength necessary to “dominate” a two-front conflict.” 

However, the Indian Air Force currently has only 30 squadrons of fighter jets. His words that “reduced numbers place a severe handicap, akin to a cricket team playing with seven players instead of 11” sound ominous in the current scenario.”

• இந்த ஒட்டுமொத்த விடயத்திலும் இந்தியாவிற்கு எதிரான சீனாவின் நகர்வை எப்படி புரிந்துகொள்வது? 

Former army chief, Gen. (ret.)  N. C. Vij குறிப்பிடும் ஒரு விடயம் மிக முக்கியமானது.

“China, at times talks of sharing a border of only 2000 km with India, implying indirectly its non­recognition of J&K as a part of India. 

India is the only neighbour of China, be­sides Bhutan, with whom it has an unsettled land border. 

Although India has been pressurising China to mutually resolve the disputed border, Beijing is keen on leaving this for the future generation. This, therefore, remains a seed of possible conflict at all times.”

சீனாவின் Territorial disputes வரலாற்றை உற்று நோக்கினால்,கடந்த 30 வருடங்களில் சீனா அதனது பெரும்பாலான எல்லை பிரச்சினைகளை மற்றைய நாடுகளுடன் பேசி தீர்த்துவிட்டது.

உதாரணத்திற்கு Russia, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Mongolia, Nepal, Tajikistan என்பவை அவற்றுள் சில.

ஆனால் இந்தியாவுடனான எல்லை பிரச்சினையை அப்படியே வைத்திருக்கிறது.

“Although India has been pressurising China to mutually resolve the disputed border, Beijing is keen on leaving this for the future generation. This, therefore, remains a seed of possible conflict at all times.”

இந்த நகர்வுகளுக்கு பின்னே சீனாவின் நோக்கம் என்ன?

சீனா கடந்த பத்தாண்டுகளில், இந்தியாவின் eastern sector களில் பல தடவை ஊடுருவல் செய்து கணிசமான பகுதிகளை அதனது கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வந்திருக்கிறது.

இந்திய இராணுவம் அதனது எல்லைகளிலேயே முழு கவனத்தையும் குவிக்கும் நிர்ப்பந்தத்தை சீனா தொடர்ந்து ஏற்படுத்தி வருகிறது. இதற்காக இந்தியா  பின்னாளில் அதனது படை எண்ணிக்கையை அதிகரித்தது எல்லாம் தனி கதை.

தொடர்ச்சியாக இந்திய இராணுவத்தின் திட்டமிடல்கள், இராணுவ வளங்கள் எல்லாம் எல்லை பகுதிகளை சார்ந்து இருப்பதாக வைத்திருப்பதன் மூலம் சீனாவிற்கு long-term advantage உண்டு. அது சீனாவின் அமெரிக்காவை வீழ்த்துவதற்கான மூலோபாயத்தில் முக்கியமானது.

இவற்றை அடுத்த பகுதிகளில் விவரிக்கிறேன்.

இது எனது “அமெரிக்காவை வீழ்த்துவதற்கான சீனாவின் வியூகம் - குறுந்தொடர்” உடன் தொடர்புடைய கட்டுரை ஆகும்.

க.ஜெயகாந்த்